Zaal 2
Hieronder vind je enige
informatie over films waarvoor je kunt kiezen.
Voor meer informatie kun je ook
terecht op:
www.filmkeuze.nl
Neem
daar gerust eens een kijkje.
Four weddings and a
funeral
The Race
Twister
En ze kregen elkaar toch nog.
Four weddings and a funeral
vertelt een verhaal met een hoog zwijmelgehalte. Net als
bijvoorbeeld Sleepless in Seattle is Four weddings and a funeral een zeer kuis
en hoogst romantisch drama. Maar in tegenstelling tot die eerste film valt er
bij deze Britse produktie ook nog wat te lachen.
Four weddings and a funeral wordt geafficheerd als een romantische
komedie. Om met de laatste kwalificatie te beginnen, de film is inderdaad bij
tijd en wijle grappig. Zo zien we Grant bijvoorbeeld in een tamelijk hilarische
scène tijdens een diner aan tafel zitten met vier vroegere vriendinnen. De
vrouwen blijken elkaars zwakke plekken precies te kennen en laten niet na flink
wat zout in de wederzijdse wonden te wrijven. De verschillende bruiloften in de
film zijn natuurlijk goed voor talloze dolkomische situaties. Zo worden er
trouwringen vergeten, komen ceremoniemeesters te laat en zijn er de toespelingen
op de huwelijksnacht. Sommige daarvan zijn leuk, maar helaas ontkomen
scenarioschrijver Richard Curtis (mede verantwoordelijk voor 'Blackadder' en 'Mr.
Bean') en regisseur Mike Newell niet aan flauwe en voor de hand liggende
grappen. De toespraakjes waarin 'pijnlijke' herinneringen aan vorige relaties
worden opgehaald zijn gewoon niet leuk. En als je Rowan Atkinson zijn bekende
schlemiel laat spelen, dit keer een zich voortdurend versprekende priester die
zijn eerste huwelijk inzegent, heb je bij voorbaat alle lachers op je hand.
Vriendenclubje
Het basisgegeven van Four weddings and a funeral is daarentegen
origineel. De film speelt zich geheel af, de titel zegt het al, tijdens vier
bruiloften en een begrafenis. Zoiets kan snel vervelen, maar dat doet het niet.
Elke bruiloft introduceert nieuwe elementen in het verhaal en de kijker zit zich
voortdurend af te vragen wie er de volgende keer weer met wie gaat trouwen.
De plot draait rond Charles (Grant) en zijn vrijgezelle vriendenclubje. Tijdens
de eerste bruiloft ontmoet Charles de Amerikaanse Carrie (Andie MacDowell) op
wie hij onmiddellijk verliefd wordt. Waarom wordt overigens niet duidelijk: erg
veel interessants heeft ze niet te melden. Alhoewel ze na veel geharrewar bij
hun eerste ontmoeting in bed belanden, gaan ze daarna ieder hun weg. Als bij de
volgende trouwerij Carrie weer opduikt, kan Charles zijn geluk niet op. Zijn
hoop wordt echter snel de bodem in geslagen, als zij hem voorstelt aan haar
verloofde. Het gaat hier om een romantische komedie, dus de rest van de film
laat zien hoe de twee elkaar uiteindelijk toch krijgen.
Een rustpunt in de film vormt de begrafenis. Tijdens de één na laatste bruiloft
overlijdt Garth, de energieke spil van Charles' vriendenclubje. Net als bij de
trouwerijen is ook hier een toespraak op zijn plaats. Dit keer vanzelfsprekend
geen melige, maar een oprecht ontroerende. Een van de vrienden vertelt, tot
ieders verbazing, over zijn - homoseksuele - relatie met de overledene. Alhoewel
het prijzenswaardig is homoseksualiteit voor de verandering eens en passant te
verwerken, is het toch volstrekt onwaarschijnlijk dat in de verder zo hechte
groep van vrienden niemand van zoiets weet had.
Met name deze emotionele begrafenis en de romantische verwikkelingen
tussen Grant en MacDowell maken de film de moeite waard. Natuurlijk weet je
zodra de twee hun eerste blikken uitwisselen, dat ze elkaar zullen krijgen. De
vraag is alleen: hoe? De kracht van Four weddings and a funeral ligt
erin dat je bijna twee uur lang met spanning op het antwoord blijft wachten.
Vier
niet bijster snuggere criminelen verprutsen weer eens een klus en krijgen van
hun baas Carlito (Gérard Jugnot) nog één laatste kans. Het enige dat ze moeten
doen is in een luxueus hotel in Montreal zijn liefje, de bloedmooie Nathalie (Axelle
Laffont), in de gaten houden. Als de vier denken dat Nathalie even voor een
wandelingetje weg is, besluiten ze haar kamer te doorzoeken. Ze belanden in een
verkeerde kamer en worden al snel aangezien voor een team van huurmoordenaars
dat voor een bedrag van vier miljoen dollar de rijke, mooie en atletische
Léonore de Segonzac (Hélène de Fougerolles) een kopje kleiner moet maken. Zoveel
geld accepteren is makkelijk. Er ook nog wat voor doen is veel moeilijker. Zeker
wanneer Léonore zicht inschrijft voor de ruige en zware survivaltocht ‘The Race’
dwars door de jungle van Patagonië en de ware huurmoordenaars – het team van
Madame Jo (Josiane Balasko) - ook nog achter hen aan zit.
Regisseur
Djamel Bensalah maakte op 22 jarige leeftijd zijn debuut met de low budget
speelfilm Le Ciel, Les Oiseaux Et... Ta Mère! (1999), bekend onder de Engelse
titel Boys On The Beach. De film werd goed ontvangen en Bensalah kreeg een
groter budget mee om naar wat exotische oorden te gaan om Le Raid (The Race) te
draaien. Helaas stelt de film teleur. Of dit nu komt doordat een aantal nogal
verschillende thema’s door elkaar gaan, of dat de humor soms wel erg plat is. De
film wil enerzijds serieus zijn, maar is eigenlijk één grote persiflage. De film
heeft qua stijl veel weg van de Franse film Taxi, maar bij Le Raid pakt de humor
gewoon niet goed uit. Bijvoorbeeld, een topcrimineel is ook nog alleenstaande
vader en zorgt voor zijn twee baby’tjes. Op diverse momenten zegt hij tegen zijn
kleine schatjes: “Papa gaat nu iets héél ondeugends doen”. Ook één van de
stuntelende boeven die last heeft van constipatie en die steeds gestoord wordt
als hij eens lekker wil gaan poepen. ’t Is gewoon te flauw. De survivaltocht die
het kwartet al stuntelend met de getrainde Léonore probeert te volbrengen en de
wijze waarop de concurrentie achterblijft, het is allemaal ‘over the top’. Je
zou haast zeggen, het is allemaal zo ontzettend overdreven dat het toch weer
leuk wordt. De opnames in de jungle zijn daarentegen wel erg mooi gemaakt.
Weer
verbluffend staaltje van Jan de Bont
De
wonderen zijn de filmwereld nog niet uit. Na 'Jurassic Park' van Steven
Spielberg
dachten we dat Hollywood langzamerhand wel uitgetoverd was, maar nee hoor:
uitgerekend
Jan de Bont, de Nederlandse cameraman die in de
Grote Droomfabriek een fabelachtige carrière als regisseur maakt, probeert met
'Twister' die effecten nog eens te overtreffen. Daarin worden eventjes cyclonen
nagebootst, wat zeg ik: cyclonen worden veroorzaakt en opgerakeld. Je gelooft
ogen en oren niet.
Die zwarte
dreigende slingers vanuit het zwerk die onstuitbaar en onheilspellend naderen en
alles meedogenloos verwoesten wat op hun route ligt... we kennen ze als
nieuwsbeelden uit het Caraïbisch gebied en van de vernietigde Amerikaanse
kusten. Het zijn voor miljoenen mensen nachtmerries vol dood en verderf. En nu
in de bioscoop zitten we er doodgemoedereerd midden in en we gaan na afloop nog
vrolijk naar huis ook.
Het is wel
veiliger zo. Maar tijdens de voorstelling slaan er heel wat beschermend de
handen voor het gezicht. Het is onvoorstelbaar knap hoe dat natuurgeweld voor de
camera's wordt opgeroepen en digitaal overrompelend wordt doorgegeven.
Cyclonologen zullen er wel wat wetenschappelijke oneffenheden in weten aan te
duiden, maar voor de argeloze kijker is het woedende natuurgeweld puur en van
een onontkoombare suggestie.
Hoe Jan de
Bont met de hulp van de Jurassic Park-stuntmensen en uitvinders dat allemaal
klaar heeft gespeeld, vergt een lange documentaire. Er zijn zelfs de zwaarste
straalvliegtuigmotoren aan te pas gekomen om de ziedende storm-effecten en de
zuigende cirkelbewegingen van de tornado's zichtbaar te maken. Auto's, bomen,
huizen, zwaar geladen tankwagens vliegen als veertjes door de lucht. De
ontreddering van mens en dier, de ravage van stad en land, ze zijn als uit de
werkelijkheid gegrepen. Alleen... in de werkelijkheid valt nooit zo te filmen.
Al
dat spektakel wordt natuurlijk geshowd binnen een verhaaltje. Dat is weliswaar
vrij dun, maar dient ook uitsluitend als excuus voor Jan de Bont c.s. om
sensationeel hun slag te kunnen slaan. Concurrerende cyclonen-watchers rijden
elkaar voortdurend voor de wielen en strijden om die grote score: in het hart
van de centrifuge van zo'n dodelijk natuurverschijnsel opnamen en registraties
maken. Twee van de deskundigen hadden ooit iets moois met elkaar maar hij haakte
af en verschijnt nu op de plaats vol paniek met zijn nieuwe vlam, een tut-hola
wier kleertjes niet mogen kreuken. Nou ja, u voelt het wel. De oude vlam was zo
slecht nog niet.
Helen Hunt en
Bill Paxton acteren dat vaardig met afwisselend verrukking en verbijstering in
hun ogen die de Bont als decorum precies nodig had. Maar het gaat in 'Twister'
vooral om het kijkwerk, de effecten, het spektakel, de ouderwetse
kermis-attractie bijna. Komt dat zien, komt dat zien. U zult er geen spijt van
hebben.
